İslamofobinin Tohumları Nasıl Ekildi

    Bu makale, Riccoldo da Monte di Croce'nin İslamofobik görüşlerini (radikal İslam karşıtı polemikleri) incelemektedir. Riccoldo'nun durumu, Müslüman topraklarında yaklaşık on iki yıl geçirmesi, Hıristiyan olmayanlara, sapkınlara ve başıboş Katoliklere Mesih'in Müjdesini vaaz etmesi bakımından benzersizdi. Arapça öğrendi ve Müslüman eğitim kurumlarında ve Müslüman öğretmenlerin yardımıyla İslami metinleri okudu. Makale, Riccoldo'nun İslam üzerine kapsamlı bir şekilde polemiğe girmesi nedeniyle İslam konusunda bir uzman olduğu efsanesini çürütüyor. Aksine, tek amacı “Muhammed'in hainliğini ve onun Arap (İslam) yasasını” geçersiz kılmak ve yok etmek olan bir İslamofobikti (kelimenin orta çağdaki embriyonik anlamıyla). Onun İslam bilgisi sahte ve abartılı, sadece onun bağnazlığını ve dar görüşlülüğünü desteklemek içindi. Sık sık yüzeyselliğe başvurdu, manipülasyonlar ve düpedüz sahtecilik. Aşırılıkçı ve açıkça hatalı görüşleri, ona ve gereksiz yere işlenmiş itibarına karşı en güçlü kanıttır.

İslam Düşmanlığının Ortaya Çıkışı

    Riccoldo da Monte di Croce (ö. 1320) İtalyan bir Hıristiyan misyoner ve savunucuydu. İslam'a ve Müslümanlara karşı düşmanca teolojik polemikleri, ortaçağ Hıristiyan polemik literatüründe ufuk açıcıydı. Aynı zamanda dönemin Müslüman-Hıristiyan ilişkilerinin nüanslanmasında da rol oynadı.

    İslam hakkındaki görüşleri o kadar aşırı, sınırsız ve aynı zamanda etkiliydi ki, onun davası hem bir fikir hem de elle tutulur bir gerçeklik olarak İslamofobinin doğmakta olan gelişmelerinin merkezinde yer aldı. Geçerken, İslamofobi kavramı - İslam'a, Müslümanlara ve İslam medeniyetine karşı aşırı ve ampirik olarak haksız korku, nefret veya önyargı olarak - ruhu her zaman bir olan ve devam eden asırlık bir fenomen için sadece yeni bir terimdir; hangi değişiklikler formlar, dilsel ifadeler, yoğunluklar ve diğer bazı küçük zamansal değişkenlerdir.

    Riccoldo, 1216 yılında efsanevi bir İspanyol rahip olan Saint Dominic (ö. 1221) tarafından kurulan Dominik Tarikatı'nın (Vaiz Tarikatı) bir üyesiydi. Tarikatın temel amacı, Müjde'yi dünyaya vaaz etmek ve dünya çapında sapkınlıkla savaşmak, bu süreçte dikkate değer bir entelektüel (ve teolojik) miras ve çok sayıda bilim adamı üretmekti. Tarikatın üyeleri, Hıristiyan özür dileme, polemik ve küresel müjdeleme çalışmalarının ön saflarında yer aldı. Genellikle Hristiyan olmayanlar, sapkınlar ve başıboş Katolikler hedef alındı. Haçlı Seferlerinin (1095-1291) kalıcı etkilerinden cesaret alan hareketin kapsamı giderek genişledi ve angajmanları uluslararasılaştı.

    Riccoldo seçkin bir keşiş ve kardeşti (Teşkilat üyesi). 1286 veya 1287'de vaaz vermek için papadan onay aldıktan sonra, kısmen Haçlılar ve İkinci Kudüs Krallığı (Akka Krallığı) altında olan Kutsal Topraklarda bir hac yolculuğuna çıktı. Hac yolculuğundan sonra, 1288'de misyonerlik çalışmaları için daha da Doğu'ya gitti. Odak noktası, büyük şehri Bağdat ve Abbasi halifeliğinin başkenti ancak 30 yıl önce Moğollar tarafından harap edilmiş olan Irak'tı.

    Görevi hakkında, Riccoldo açıkça, Hz. Doğrudan Tanrı'ya hitaben şunları açıkladı: "Uzun bir süre, küstahça, sizin gücünüzle onunla (Muhammed) savaşabileceğimi ve onun zararlı öğretisini geçersiz kılabileceğimi düşündüm. İşte bu nedenle, rahibinize itaat ederek bu görevi gönüllü olarak kabul ettim ve Doğu'nun en uzak yerlerine gittim.”

    Ayrıca bunu İslam'ın ve Müslümanların tam ortasında yapmak istiyordu. Bu tür çabalar ve müteakip zaferler daha tatlı ve daha tatmin edici olacaktı. Adanmışlığı ve tutkusu, fedakarlıklar ve acıların körüydü. Dedi ki: “Mahomet'in hainliğini ortadan kaldırmak istediğimiz için, başkentlerinde ve studium generale (uluslararası eğitim kurumları) yerine onlarla yüzleşmeyi amaçladık . ”

    Riccoldo'nun Doğu'daki görevi, 1300'e kadar yaklaşık on iki yıl sürdü ve ardından doğduğu yer olan İtalya'ya, Floransa'ya döndü. Girişim, İslam, Müslümanlar ve İslam medeniyeti hakkında üç edebi eserle sonuçlandı: Tanrı'ya beş “Mektup” ve 1291'de Akka şehrinin düşmesinden sonra yazılan göksel mahkeme, Levant Haçlı Seferleri'ni de sona erdirdi ( Rita George-Tvrtkovic tarafından tercüme edilmiştir); Riccoldo'nun ziyaret ettiği toprakların ve yerlerin kısa bir açıklaması ve aynı zamanda aynı bölgelerdeki gelecekteki misyonerler için bir rehber olarak “Seyahat Kitabı” (“böylece Mesih'e olan inancı yayma görevini üstlenmek isteyen keşişler neyin ne olduğunu bilsinler”. daha fazlasını nerede ve nasıl başarabileceklerinin yanı sıra buna ihtiyaçları var) (Rita George-Tvrtkovic tarafından çevrilmiştir);

    Üçüncü kitabın birçok baskısı vardı ve etkisi çok büyüktü. Daha sonra “Kuran'ın Çürütülmesi” adını aldı. Cusa'lı Nicholas (ö. 1464) ve Martin Luther (ö. 1546) gibi devler de dahil olmak üzere, nesiller boyu Hıristiyan düşmanca polemikçilere ve İslamofobiklere ilham verdi - ikincisi, kuşkusuz, birincisinden daha şiddetliydi. Buna ek olarak Luther, eseri 1542'de Almanca'ya tercüme etti. Kısa süre sonra eser Yunanca ve İspanyolca'ya da çevrildi.

Müslüman-Hıristiyan ilişkilerinin doğası

    Riccoldo, yaşadığı ve çalıştığı çağın mükemmel bir örneğiydi. O, hem bir gelenek hem de bir düşünce kalıbı olarak Haçlı Seferlerinin “oğlu”ydu. Tıpkı çağ ve onu yaşayan nesiller gibi, Riccoldo'nun kişiliği de dini şevk, idealizm ve gururun bir karışımıydı. Her şey aşırı ve coşkulu görünüyordu.

    Dinler arası - özellikle Müslüman-Hıristiyan - ilişkilerin giderek daha yakın, doğrudan ve karşılıklı hale geldiği bir dönemdi. Bu, küresel aşamada yeni bir olaydı. Bununla birlikte, kaynaşmaya birçok insanın özündeki düşmanlık, samimiyetsizlik ve yüzeysellik eklenirse, o zaman yanlış anlaşılmalar ve gerginlikler için düzenli olarak mükemmel fırtınaların olması şaşırtıcı değildir. Savaşlar, İslamofobik tutum ve eylemleri üretmenin yanı sıra pekiştirerek bu olayların zirvesini ifade etti.

    Hiçbir taraf tüm yanlışlardan ve dolayısıyla suçlamadan muaf tutulamazken, çizgiyi aşanlar çoğu zaman Hıristiyan polemikçiler oldu. Çoğuna göre İslam batıl bir din, bir sapkınlık biçimi, bir hıyanet ve bir belaydı; Peygamber Muhammed bir şeytandı, bir düzenbazdı, Mahşerin canavarıydı ve Mesih'i ve onun krallığını mahvediyordu; Buna göre Müslümanlar şer, katil, zina, yağmacı, kana susamış barbar ve bağnazlardı.

    Bu nedenle, şeytan ve onunla bağlantılı her türlü nihai kötülük ve ahlaksızlık, bir kez ve herkes için ve kanca ya da sahtekarlıkla ortadan kaldırılmalıydı. Her şeye katlanılabilirdi, çünkü asil amaçlar bir şekilde tartışmalı araçları kolayca haklı çıkardı. Mücadele kutsaldı ve mücadeleye katılmak, gerçek bir iman ve dindarlığın işaretiydi. Bu, tabiri caizse, Hıristiyan bir “cihad” (kutsal savaş) idi.

    İslam, uzun bir tarihsel meydan okumalar dizisinde, Hıristiyanlığın hakikatine karşı yapılan en son meydan okumadan başka bir şey değildi. Ve diğer tüm meydan okumalar gibi İslam meydan okuması da eninde sonunda ezilecek ve tarihi “kazalar” mezarlığına gömülecektir.

    Örnek olarak, Riccoldo için Muhammed ve İslam'ın ortaya çıkışı, Romalıların zulmünden ve tehlikeli sapkınlar dalgasından sonra, Hıristiyan âlemi için üçüncü büyük bir meydan okuma anlamına geliyordu. Meydan okuyan olarak Muhammed, gerçeğe ve Tanrı'nın kilisesine karşı isyan eden, Şeytan'ın ilk doğan şeytanı olarak tanımlanır. Ahlaksız bir insandı ve tüm aldatıcı araçlara verildi. O, yalan ve adaletsiz Kuran'ı, bütün yalanların babası olan O'nun yardımıyla uydurmuştur. "Bu Muhammed, Tanrı'nın kilisesine, var olan ve olacak olan herkesin üzerinde zulmetmiştir."

    Hıristiyan polemiklerinin sürekli olarak İslamofobik düşüncenin öğelerine ve polemikçilerin eğilimlerinin İslamofobik kişiliklere dönüşmesi bu ortamdaydı. Aslında bu, doğal ve beklenen bir gelişme süreciydi. Sahne hazırlandı ve her şey duruma göre ayarlandı.

    İnsanların normalde İslam'ın ve Müslümanların sözde safsataları, kötülükleri ve zalimlikleri ile mücadele kisvesi altında tartıştıkları şey, hızla büyüyen İslamofobinin ve İslamofobiklerin dindar ötekine dair canlı tasavvurlarının sonucuydu. Gerçeğin dışındaki her şey arzu edilir ve aranırdı. Dürüstlüğü elde etmek ve takdir etmek çok zordu ve vermek daha da zordu.

    Öte yandan, Müslümanların yaptıkları nadiren saf savunma ve polemik düzeyini aştı. Hristiyanofobi, Yahudi düşmanlığı ya da başka bir din-o-fobisi yoktu. Müslümanlar, Hıristiyanlığın - ve diğerlerinin - doğru yoldan saptığına ve hatırlatılması, düzeltilmesi ve mümkünse gerçeğin katına geri dönmesi gerektiğine inanıyordu. Onlara, bunu akıllıca, güzel bir vaaz ile yapmaları ve en iyi ve en zarif şekilde tartışma ve tartışma (polemikleştirme) yapmaları açıkça emredildi (en-Nahl, 125). İfade edilen, İbrahimi inançlar ailesinin güçlü bir duygusu vardı.

    Zor için zora, şiddet için şiddete yer yoktu. Kuran, dinde zorlama olmadığının doğruluğunu vurgular (Bakara, 256). Şunu da bildiriyor: “Ve de ki: 'Gerçek Rabbinizdendir, artık kim dilerse inansın; Dileyen inkar etsin' (Kehf, 29).

    Kaldı ki İslam, doğası gereği sadece Hristiyanlık ve Hristiyanlara karşı değil, başka hiç kimseye karşı da hiçbir aşırılık ve adaletsizlik barındırmamıştır. Bütün mesele, münhasıran özgürlük, adalet ve Tanrı'nın nihai vahyedilmiş mesajının insanlığa engelsiz bir şekilde iletilmesi meseleleri etrafında dönüyordu. Müslümanlar genellikle semavi görevin yükü altında hareket ettiler - elbette bazı talihsiz istisnalar dışında. Peygamberlerin Mührü'ne verilen son vahyi yapmak zorundaydılar: Muhammed Peygamber, her zaman bilinen ve dünyanın erişebileceği.

    Kuran, bu görüşü çok güzel bir şekilde özetlemektedir: "Kitap ehliyle (Yahudi ve Hıristiyanlar), aralarında zulmedenler dışında, ancak en güzel bir şekilde tartışın ve deyin ki: bize indirilen ve size indirilen. Ve bizim ilahımız ve sizin ilahınız birdir; Biz de O'na (teslim olmuş) Müslümanlarız'” (el-Ankebut, 46).

    Ayrıca: "De ki: "Ey Kitap Ehli, sizinle bizim aramızda, Allah'tan başkasına kulluk etmeyeceğimiz, O'na hiçbir şeyi ortak koşmayacağımız ve Allah'ı bırakıp da birbirimizi rabler edinmeyeceğimiz bir söze gelin." 'İmran, 64).

    Bu vaaz etme ve tartışma etiğini ihlal etmek - yine de başkalarıyla uğraşmak ve etkileşim kurmak - son derece uygunsuzdur. Bu bir günah. İnsanlar özgür olmalı, adil davranılmalı ve yalnızca kendilerinin ve başka hiç kimsenin sorumlu olmayacağı özgür seçimler yapabilecek konumda olmalıdır. İslam, ne gönülsüz teslimi ne de gönülsüz muhalefeti tanır. Fiziksel (askeri) fetihler varoluş nedeni değildir .

    Ama sonunda bazı kimseler yüz çevirirlerse, onlara: "Şahit olun ki, biz Allah'ın iradesine teslim olmuşuz (biz Müslümanız)" (Alü İmran, 64); “Sizin dininiz size, benim dinim banadır” (Kafirun, 6); "Eğer yüz çevirirlerse (bilin ki) Allah zalimleri çok iyi bilir" (Alü İmran, 63).

Stereotiplerle dolu bir misyoner olarak Riccoldo

    İçinde bulunduğu koşulların bir özeti olarak, Riccoldo zorlu Dominik Düzeni'ne katılarak kendisini bu dünyanın olumsuzluklarından ayırmaya ve Mesih'in ve vaizinin tanığı olmaya karar verdi. Oturup bu kadar uzun süre aylak aylak kalmanın ve hac ve vaaz etmeyle ilgili Rab'bin bizzat yaşadığı bazı zorlukları denememenin kendisi için akıllıca olmadığını anladı.

    Hac yolculuğunun ardından “insan balıkçısı” olarak dünyayı “değiştirmek” ve iyileştirmek için Doğu'ya doğru yola çıkar. Tüm hayatını vaaz vermeye ve “kendi ölümüyle bana hayat veren” için ölmeye adamaya hazırdı. Bunu da katı, ancak genellikle sorunlu bir tavır ve üslupla da olsa olağanüstü bir tutku ve sevgiyle yaptı. Görünüşe göre sadece kendisinin haklı ve diğerlerinin yanlış olduğuna ve sadece kendisinin bildiğine ve yönlendirildiğine ve diğer herkesin cahil ve yanlış yönlendirildiğine inanmış görünüyor.

    Bununla birlikte, Riccoldo'nun ziyaret etmek üzere olduğu yerler hakkında çok az şey bildiği gözlemlenebilir. Daha sonra yakından etkileşime girdiği insanlar, kültürleri ve dinleri hakkında daha da az şey biliyordu. Yine de, karşısına çıkan her şeyin hatalarını ortaya çıkarmak ve onlarla şiddetli tartışmalara girmek için çok uzaklara gitti. Ve daha sonra bir ölçüde yeni şeyler öğrendiğinde - özellikle İslam ve Müslümanlarla ilgili olarak - yeni deneyimleri hiçbir şekilde kendini gerçekten eğitmek için kullanmadı. Daha ziyade, onları stereotiplerini ve önyargılarını yapay olarak desteklemek adına kullandı.

    Bu, Riccoldo'yu azılı bir vaiz ve fanatik bir keşiş yaptı. Düşünceli ve uzlaşmazdı, hatta belki gururlu ve gösterişliydi. Sapkın Nasturiler, sapkın Yakubiler, sapkın Maruniler ve Yahudiler gibi birçok dini grubu nasıl tartıştığını ve mağlup ettiğini “Seyahat Kitabı”nda tekrarlayıp duruyor. Başarılarından bazılarını rakiplerinin ibadethanelerinde gerçekleştirdi. Muhalifler yine de zaman zaman onu bir insan olarak değil, olağanüstü bilgi ve tartışma becerilerini doğrulayarak Tanrı'nın bir meleği olarak kabul ettiler.

    Bununla birlikte, Riccoldo'nun tartışmalarda herkesi gölgede bırakmayı ve yenmeyi başardığını iddia etse de, belki de birkaç kişi tarafından yapılan bazı teolojik teklifler dışında, onu ve doktrinlerini takip eden hiçbir kişi veya grubun bildirilmemesi dikkate değerdir.

Riccoldo'nun en büyük hedeflerinden biri İslam ve Müslümanlar (Sarazenler) ile ilgiliydi. Muhammed'in ve İslam'ın ihanetini çürütmek ve yok etmek arzusunda olduğunu açıklar. Sonuç olarak, Müslümanlarla ve onların kutsal kitap liderleriyle siyasi, dini ve entelektüel sermayeleri dışında başka hiçbir yerde yüzleşmeyi amaçladı: Bağdat, yani “aslan çukuru”. Dedi ki: "Onlarla bol bol sohbet etmemiz gerekiyordu ve onlar bizi okullarında ve harimhanelerinde , manastırlarında, kiliselerinde veya havralarında ve evlerinde Allah'ın melekleri olarak kabul ettiler. Biz de onların şeriatını (Kur'an'ı) ve eserlerini incelemeye özen gösterdik."

    Riccoldo, nerede olduğunun ve ne ziyaret ettiğinin tamamen farkındaydı, ancak İslam'ın ve medeniyetinin yayılmasına ve gücüne ve uygarlığına tanık olduğu her şeyi, sadece "kabul ettiği" diğer "kanunlar, ayinler, mezhepler ve sapkınlıklar" ile aynı kefeye koydu. doğu bölgelerinde”.

    Saldırgan ve inatçı vaaz etme tarzı nedeniyle başını belaya sokmuş olabilir. Şanssızdı, çünkü ortalıkta dolaşıp vaaz ederken ve "Mesih'i ilan ederken", "tehdit ve dayak yoluyla beni Muhammed'i ve onun hain yasasını vaaz etmeye zorlamak isteyen" bazı "inanç düşmanları"na rastladı. Senin (Allah'ın) yardımı ile kabul etmedim, aşkın kolay dayandığı dayaklardan sonra, nizamın mukaddes huyunu benden aldılar ve ben, soyulmuş ve şaşkın olarak bir deveye binme huyunu, devenin dizginlerini aldım. ” "Sarazenler beni deve sürücüsü yapabilir ama Sarazen yapamaz."

    Bunlar, Riccoldo'nun yanlış zamanda ve yanlış yerde karşılaştığı yanlış insanlar olmalıydı. Ayrıca, çıkmazın kaynağı, keşişin düşmanca ve önyargılı müjdeleme tarzı olmalıdır. şöyle nedenleri vardır.

    Irak, bir grup yeni Hıristiyanı tolere edebilecek ve ihtiyaç duyulursa absorbe edebilecek kadar uluslararası, çok dinli ve çok kültürlüydü. Bu özellikle, Riccoldo'nun kendisi hakkında yazdığı bir metropol olan başkent Bağdat için geçerliydi: “Burada binlerce Hıristiyan ve Yahudi var ve iki yüz binden fazla Sarazen olduğu tahmin ediliyor; herkes Tatarların egemenliği altında yaşıyor. Burada Sarazenlerin en büyük okulları ve büyük ustaları var. İşte birçok Sarazen dini emri. Burada birçok farklı İslami mezhep bir arada bulunabilir. Ve burada, 'düşünenler' anlamına gelen megerede denilen Sarazenlerin büyük manastırları var .”

    Riccoldo ayrıca - daha önce belirtildiği gibi - Müslümanların kendisini ve arkadaşlarını “Tanrı'nın melekleri” gibi kabul ettiğini belirtti. Müslümanların evleri de dahil, gittikleri her yerde böyle oldu. Ayrıca, aynı zamanda “halka açık vaaz verme yasağı ile” kendi kilisesini inşa etmesine izin verildiği söyleniyor.

    Sonuç olarak Riccoldo, “Seyahat Kitabı”ndaki bölümlerden birine, gayrimüslimler için de geçerli olan “(Müslümanların) Yabancılara Karşı Dostlukları Üzerine” başlığını verdi. Bir bölümde şöyle yazdı: “Yabancılara karşı dostlukları ve kibarlıkları öyle ki, soyluların ve bilginlerin evlerine girmek istediğimizde melek olarak kabul edildik (İbraniler 13. 2). Bizi öyle bir memnuniyetle karşıladılar ki, bize çoğu zaman gerçekten kendi Düzenimizin ev sahiplerini, bizi kardeşler gibi özgürce kendi evlerine kabul eden ev sahiplerini bulmuş gibi göründük. Sık sık, belirli bir şehircilik ve samimiyetten dolayı, Tanrı'yı ​​veya Mesih'i övmek için bir şeyler söylememizi istediler. Ve ne zaman bizim huzurumuzda Mesih'in adını söyleseler, bunu asla uygun bir alkışı eklemeden yapmadılar, örneğin, 'Mesih övülsün' ya da buna benzer bir şey.”

    Bu nedenle, Riccoldo'nun yalnızca Hristiyan olması ve İncil'i vaaz etmesi nedeniyle zorunlu çalışmaya maruz kalması bazı anormal koşullar altında bir anormallikti. O zamanlar Bağdat dünyanın en hoşgörülü yeriydi ve halkı da en hoşgörülü ve açık görüşlüydü. Riccoldo'nun başına gelenler, kuralı geçersiz kılmayan bir istisnaydı.

Stereotip örnekleri

    Bu basmakalıp tavrından dolayı, Riccoldo olayları genellemekten ve ani, kapsamlı ve tamamen yanlış sonuçlara varmaktan asla bıkmadı. Örneğin, Türkmenlerden ilk kez söz eder etmez, onların “Sarazen olan ve normalde toprak altında köstebekler gibi yaşayan, neredeyse hayvani (canavar gibi, vahşi ve barbar) bir halk olduğunu” söyledi. Fareler gibi yuvalarından çıkarlar ve hemen alaya alınırlar.”

    Ayrıca Tatarlar hakkında, onların korkunç ve canavar bir kabile olduklarını söyledi. Birçoğu maymunlara, özellikle de yaşlı adamlara çok benziyordu. Onlar Yecüc ve Me'cüc'ün torunlarıydı.

    Riccoldo, güçlü Tatarların birçok İslam ülkesini putperest olarak fethettiklerini biliyordu. Ancak, neredeyse bunu yapar yapmaz, kendilerini fethederler. Onlar Müslümanların ve Müslüman bölgelerin fatihleriydiler, ancak İslam'ın saf gücü ve saflığı tarafından fethedildiler.

    Bu eşi görülmemiş durum, Riccoldo'nun yutması ve kabul etmesi çok zordu. Hıristiyanlık dünyası (“hakikatin yurdu”) gün geçtikçe küçülürken, İslam dünyasına (“batıl ve şer yurdu”) tam tersi oluyordu. Kafası karışmıştı ve kaybolmuştu. Böylece beş “Mektubu”ndan birinde Tanrı'ya şikayette bulundu: “Ve işte böyle bir canavara (Muhammed ve Müslümanlara) yaklaşık 700 yıldır Hristiyanlara karşı bu kadar çok güç verdiniz!... Muhammed'e, Hz. en büyük suçlu, sen yeryüzüne bir krallık verdin - hayır, onu ve halkını tüm dünyaya egemen kıldın!... Çok yakında dünyada tek bir Hristiyan kalmayacak... Eğer hoşuna gidiyorsa Muhammed'in yönetmesini söyle. (Bize de) tapınalım diye.

    Riccoldo, kendisini ve diğerlerini görünüşte biraz rahatlatmak için böyle bir mucizeyi safça detaylandırarak açıkladı: “Onlar (Tatarlar) sayısız Sarazen'i, özellikle savaşçılarını öldürdüler ve kadınlarını ve çocuklarını köle olarak sattılar. Ancak Sarazenlerin Allah'ın halkı olduklarını iddia ettiklerini ve Kuran'ın kanunu ve Muhammed'in duaları ile yalnızca kendilerinin kurtulduklarını duyan Tatarlar, kanunlarını incelediler. Son derece gevşek olduğunu ve ne inançta ne de eserlerde zor hiçbir şey içermediğini anladıklarında, yasalarını kabul ettiler ve özellikle Tatarların ne kanunu ne de peygamberleri olduğu için Sarazen oldular. Böylece Tatarların çoğu bu şekilde Sarazen oldu. Çünkü Sarazenler onlara en büyük hediyeleri aldılar ve verdiler, böylece onları dönüştüreceklerdi. Tatarlar, Sarazenleri ve zulüm gören Hıristiyanları dönüştürdü ve savundu. Ancak birçok Tatar, Hıristiyanları severdi ve Hıristiyanlar, Sarazenlerin yaptığı gibi onlara hediyeler vermek istemedikleri ve yasaları oldukça zor göründüğü dışında Hıristiyan olacaktı.

    Riccoldo bunu “Seyahatler Kitabı”nda yazdı. Ancak daha sonra “Sarazenlerin Kanunlarına Karşı” adlı kitabında ayrıca -kendisiyle çelişerek- Kuran'ın ilk bakışta göründüğü kadar kolay bir kanunlar özeti olmadığını yazmıştır. Tehlikeliydi çünkü ihmal edilmesi ağır cezalara neden oluyordu. Aynı şekilde, uygulanması zor olan birçok eseri de içeriyordu, bunun sonucunda, öncelikle çok sayıda Müslüman onları gözlemlemedi - ve göremedi.

    Eğer durum buysa, Tatarların İslam'ın yasalarının "aşırı gevşek" olması ve -Riccoldo'nun iddia ettiği gibi - "ne inançta ne de işlerde zor hiçbir şey" içermemesi nedeniyle İslam'a nasıl çekildiği merak ediliyor. . İslam kanunlarını tecrübe ettikten ve din değiştirmenin ardından gerçek gerçeği keşfettikten sonra Tatarlar nasıl oldu da eski yollarına dönmediler?

    Bu çelişki, Riccoldo'nun "Seyahat Kitabı"nın büyük bir bölümünü sadece Müslümanların dini tören ve hizmetlerinde ne kadar özverili olduklarını ve ne kadar erdemli olduklarını vurgulamak için ayırdığı gerçeğiyle daha da karmaşıklaşıyor. Segmentin adı “Mükemmelliğin Sarazen eserleri”. Şunları gözlemledi: "Böyle bir hainlik yasasıyla - büyük mükemmellikteki işlerin nasıl bulunabileceğini keşfetmek bizi hayrete düşürdü."

    Riccoldo, “Sarazenlerin Kanunlarına Karşı” adlı eserinde örnek olarak, Müslümanların çeşitli nedenlerle Kuran'a ve Kuran'ın birçok emrine uymadıklarının açık olduğuna dikkat çekmiştir. Birçoklarının şarap içtiklerini, otla sarhoş olduklarını, haram yediklerini, oruç tutmadıklarını, namaz kılmadıklarını, ellerinden geleni (sadaka) vermediklerini ve daha birçok şeyi kimin daha iyi bildiğini "öğrendi". Onlarla sohbet etmeye çalışır.”

    Burada Riccoldo, insanların dua etmediğini belirtti, ancak daha sonra - muhalefette - şu yorumu yaptı: “Duaları hakkında ne söyleyebilirim? Çünkü onların duaya olan ilgileri ve bağlılıkları o kadardır ki, yaşayarak gördüğümde ve şahit olduğumda afalladım. Arap ve İran çöllerinde Arap devecilerle ara vermeden üç buçuk ay seyahat ettim ve Arap devecilerini gece ve gündüz belirli saatlerde namaz kılmaktan alıkoyan hiçbir zorluk ya da kriz olmadı, özellikle de sabah saatlerinde. sabah ve akşam. Çünkü onlar duada öyle bir bağlılık gösterirler ki, diğer her şeyi tamamen terk ederler. Bazılarının yüzleri birdenbire tüm renginden sıyrılıyor ve kendinden geçmiş görünüyor, bazıları bayılıyor, diğerleri dans ediyor, seslerini değiştiriyor veya başlarını sallıyor. Bazıları büyülenmiş gibi görünüyor, bazıları ise iblisler tarafından ele geçirilmiş.”

    Her neyse, Riccoldo İslam'ı ve medeniyetini sadece Hıristiyan inancının, değerlerinin ve uygulamalarının prizması aracılığıyla gördü ve yargıladı. Her şeyi kendi önyargılı teolojik ve kültürel kalıplarına soktu. Bununla birlikte, kalıplara uymayan bir şey varsa, bir tane oluşturmakta hızlıydı, böylece hiçbir soru cevapsız ve açıklanmayan hiçbir belirsizlik kalmadı. Daha sonra, gerekli prosedürleri doğrulamak amacıyla hem rasyonel hem de metinsel sözde ve yarı kanıt “yeterli” bulmak kolaydı.

    Yukarıdaki durumda, Riccoldo, İslam'daki inanç, eserler ve ahlak kuralları arasındaki ince ilişkiyi, mevcut “kalıpların” arka planına karşı ciddi şekilde yanlış ele almış görünmektedir. Böyle bir engel, İslam ve Hıristiyan kurtuluşu ve davranışsal paradigmalar arasında çeşitli bağlamlarda paralellikler kurmaya çalıştığında kendini gösterdi.

    Ve insan her şeyin söylendiğini hissetmeye başlar başlamaz, Riccoldo, belki de en şaşırtıcı şekilde, İslam'ın erdemler, alçakgönüllülük, sabır, barış ya da perhiz, ya da Tanrı ya da komşu sevgisi ve nihai Tanrı sevgisi hakkında kayda değer hiçbir şey içermediğini beyan eder. son. Muhammed'i Kuran'daki tüm ahlak ve faziletleri bozmakla ve her türlü ahlaksızlığı onun pusulasına yerleştirmekle suçlar.

    Böylece, Riccoldo'nun gözünde Müslüman dini yörüngesi, çirkinden yüceye ve ardından gülünç hale gelir. Yolculuklarında yaşadığı ünlü ruhsal krizlerinin ve duygusal hız trenlerinin zaman zaman dayanamayacak kadar fazla olması mantıklıdır. Sonuç olarak, İslam ve Müslümanlar söz konusu olduğunda, entelektüel sağlamlığı ve yargısal yiğitliği etkilenmiştir.

    Son olarak, Kürtler hakkında, Riccoldo doktriner bir tarzda şunları yazmıştı: “(Onlar) kötülüğü ve vahşeti, bulduğumuz tüm diğer barbar uluslarınkini aşan vahşi, canavar bir kabileydi. Yaban keçisi gibi dağlarda ve sarp yerlerde yaşarlar. Bu nedenle, diğer doğu milletlerini boyunduruk altına alan Tatarlar, Kürtleri fethetmeyi başaramadılar... Bir Kürt, büyük bir kötülük -ihanet, yağma veya cinayet- işlemedikçe, onlarla hiçbir namusu yoktur ve o, Kürtleri yenemez. başına bir şey takmaya cesaret edemez ve bir eş de bulamaz. Fakat, fevkalade bir kötülük işlerse, ona o kötülüğün büyüklüğüne göre bir eş ve güç verirler; küçük bir kötülükse küçük, büyük bir kötülükse büyük. Onlar Sarazen'dir ve Kuran'ı kabul etmişlerdir. Birçoğu Hristiyanlardan, özellikle de Franklardan nefret ediyor,

    Kürtler önce Hıristiyandı, sonra Tatarlarda olduğu gibi “hukuklarının gevşekliğinden dolayı Sarazen oldular”. “Bunların arasında üç günah çok yaygın: adam öldürme, korsanlık ve ihanet. Kişi verdiği söze ve yemine güvenemez. Bahsedilen Kürtlerin başka pek çok hayvani özelliği var - rapor edilemeyecek kadar çok.”

    Bu nedenle İslam, bir kötülük ve saldırganlık dini olarak yalnızca benzer düşünenleri cezbedebilir. Barbarlar, günahkarlar ve kötülerden oluşan bir koalisyon oluşturdu.

Riccoldo'nun İslamofobisinin Unsurları 

    Riccoldo, mükemmel bir ortaçağ İslamofobisiydi. İslamofobi bileşenlerinden bazıları tomurcuklanırken, diğerleri ileri bir aşamadaydı.

    Her şeyden önce, İslami olan her şeye karşı o kadar önyargılı ve isteksizdi ki, Müslüman topraklarında tanık olduğu hiçbir pozitifliği tamamlamadı. Gördüğü, duyduğu veya deneyimlediği her şeyi temelde küçümsemeye, reddetmeye, çarpıtmaya ve yanlış yorumlamaya her zaman hazırdı. Olumsuz şeylerde ise abartmaktan, büyütmekten ve genelleme yapmaktan çekinmemiştir.

    Örneğin – daha önce de belirtildiği gibi – Müslümanların “mükemmellik işlerinden”, özellikle Müslümanların ilim ehli ve bunu yapma ahlakı, dua, sadaka, Allah'ın ismine saygı, vakur davranış, yabancılara karşı dostluk, uyum ve karşılıklı sevgi - o kadar ki Müslümanlar bu işlerin bazı yönlerinde Hıristiyanları bile geride bırakmışlardı.

    Ancak bunları gündeme getirir getirmez Riccoldo, Müslümanların da “kuvvetleri ve zaferleri kılıçla devam ettiği müddetçe kanunlarının devam edeceğine” inandıklarını belirterek meseleyi gölgede bırakmak için acele etti. Çünkü onlarınki bir şiddet yasasıdır.” Daha sonra kafasına çiviyi vurdu: "Yukarıdakileri Sarazenleri övmek için değil, lanetlilerin ölüm yasası için yapmaya istekli olduklarını yaşam yasası için yapmak istemeyen bazı Hıristiyanları utandırmak için anlattık. ”

    Sanki dindaşlarına haykırıyormuş gibi: “'Utançtan yüzün ey Hıristiyanlar!' Müslümanların batılları ve saldırganlıkları için yaptıklarını, hakkın ve iyiliğin için yapmak istemiyorsun.”

    Riccoldo'nun mesajı - iki yüzyıl sonra Martin Luther'in yaptığı gibi - İslam'ın güzel, etkili ve sağlam bir törenler, iyi işler ve sahte mucizeler gösterisi altında gizlenen adi ve saçma şeyler hakkında olduğuydu. Zorla (kılıç) dayatılan ve korunan sahte bir parıltı ve aldatıcı ihtişam hakkındadır. Her şey zorunlu ve yapaydır ve kılıç üstündür. Hıristiyanlık ise bundan daha yücedir. Gerçeğin özü, şefkati ve sevgisiyle ilgilidir. Kurtarıcı Mesih'e saf lütuf ve inançla ilgilidir.

    Riccoldo -yine Luther gibi- Müslümanların "mükemmellik işleri"nin sahte parıltısıyla Hıristiyanların aldatılabileceğinden korkuyordu. Dayatılan aldatmacaları görmek ve kendi dini ayinlerine ve değerlerine sadık kalmak için otantik Hıristiyan inançlarını güçlendirmeleri gerekiyordu. Kurtuluş, dışa dönük olmak yerine içe dönüktü.

    Bu duyguyu dile getiren Luther de aynı şekilde şunları yazdı: “Türklerin veya Muhammed'in dininin törenlerde -ve neredeyse geleneklerde- bizimkinden, hatta din adamlarının veya tüm din adamlarınınki de dahil olmak üzere, çok daha muhteşem olduğunu görüyoruz. Yiyeceklerinin, giyeceklerinin, meskenlerinin ve diğer her şeyin alçakgönüllülüğü ve sadeliği, oruçları, duaları ve insanların ortak toplantıları hiçbir yerde görülmez… Birçok insanın Mesih'e olan inancından bu kadar kolay ayrılma nedeni budur. Muhammedilik için ve ona inatla bağlı kalın. Hiçbir papazın, keşişin, din adamının ve bunların inançta denklerinin Türkler arasında üç gün geçirmeleri halinde inançlarında kalamayacaklarına yürekten inanıyorum.”

    Riccoldo konuyu şu açıklamayla sonlandırdı: “Hıristiyanlar Tanrı'nın yasasına ve onun anlayışına sahiptir, ancak işlerin kusursuzluğu yoktur; Yahudiler gerçekten Tanrı'nın yasasına sahiptir, ancak anlayışları veya çalışmaları yoktur; ve Sarazenler gerçekten de bazı iyi işlere sahip görünüyorlar, ancak Tanrı'nın tam kanunu ya da onun anlayışı olmadan.”

    Dahası, Riccoldo bir şahin ve savaş çığırtkanıydı. Akka şehrinin (Krallık) 1291'de düşmesinden sonra, Kutsal Toprakları geri almak için yeni bir haçlı seferi için lobi yaptı.

    Bu amaçla, Aragonya ve Sicilya Kralı'na, İspanya'nın güneyindeki Betica eyaletini Müslümanlardan geri aldığı için övgüde bulundu. O zamanlar Müslümanlara felaketler getirebilen tek Hıristiyan kral olduğunu söyledi. Sonra, Kral'ın aynı amaçla (Müslüman) Afrika'ya gitmeye kararlı olduğunu duyan Riccoldo, plandan memnun olduğunu ve bu plana katıldığını ifade etti. Yine de Kral'a bu askeri seferin neden Betica'daki seferden daha kolay ama çok daha etkili olacağını açıkladı.

    Afrika'dan sonra, Riccoldo Kutsal Topraklara askeri bir sefer düzenlenmesini ve intikam alınmasını önerdi. Aynı Kral'a, "Sarazenlerin Kanunlarına Karşı" kitabının giriş bölümünün bir parçası olarak şunları yazdı: "Başlayan savaşı takip edin ve tüm adamlarınızı Afrika'ya götürün, kolayca altına alabileceksiniz. boyunduruk. Gerçekten de, bir kez orası bir kez fethedildikten ve Hıristiyan âleminin gücü altına geri getirildikten sonra, o zaman çok büyük, çok verimli, çok kutsal, ancak şu anda Bağdat Sultanı'na itaat eden Kudüs'ü kolayca yeniden kazanacaksınız."

    Riccoldo daha sonra Kral'a Kutsal Toprakları geri almanın akla yatkınlığına ilişkin bazı bilgiler ve öğütler verdi. Ona, tehlikede olan çok şey olduğunu ve en muzaffer zaferin "Kurtarıcımız Rab İsa Mesih'in Müjde'yi duyurduğu ve bizim için Yeni Ahit'i yerleştirdiği" şehir olan Yeruşalim'de beklediğini söyledi.

    Gerçekten de Kutsal Toprakların İslam'ın ve takipçilerinin pisliklerinden ve pisliklerinden temizlenmesi gerekiyordu: “Bu şehri Müslümanların korkunç ve aşırı dininden kurtaracaksınız. Kardeş Riccoldo'nun (bu şekilde önsözünü yaptığı kitabı) bu çürütmeyi dikkatlice okuduktan sonra, bu dinin ne kadar boş, ne kadar değersiz, ne kadar içerikten yoksun olduğunu ilk kez öğreneceksiniz; ve günümüz için söylenecek hiçbir önemi yok.”

    Dahası, Riccoldo “Mektuplarında” Yüce Tanrı'ya ve semavi mahkemenin üyelerinden, Acre'nin ve geri kalan Hıristiyan yerlerinin düşüşüyle ​​​​ilişkili olan sadakatsizlikleri, kötülükleri ve korkunç suçları nedeniyle kötü ve baskıcı Müslümanları müdahale etmeleri ve cezalandırmaları için yalvarır. Sesi keder ve intikam için susuzluk karışımıdır. O ve diğer Hıristiyanlar yeryüzünde güçsüz düşmüş ve çaresiz bırakılmıştı, bu yüzden kendi adına ve tüm kurbanlar adına yardım ve müdahale için Cennete baktı.

    Riccoldo'nun dili öyle ki, pek çok kişi yakarışların ne kadar “Hıristiyan” olduğunu, kabul edilebilir ve dindar sınırlarını aşıp aşmadığını, duygularının onu ne kadar alt ettiğini ve doğru düşünce çerçevesinde olup olmadığını merak ediyor. Kendisini “zavallı bir beden, kederli bir kalp ve neredeyse tamamen kafası karışmış, uzak bir ülkede acı çeken, terk edilmiş ve yalnız” olarak tanımladı. Her halükarda, Mesih'in örnek bir takipçisi olarak, Tanrı'yı ​​ve O'nun dünyayı yönetmesini sorgulamak, kurtuluş tarihini sorgulamak ve misilleme ve daha fazla şiddet ve yıkım istemek onun için ideal değildi. O, Mesih'in tam bir hizmetkarı ve elçisi olarak, koşullar ne olursa olsun daha fazla akıl, bilgelik ve merhamet göstermeliydi.

    Riccoldo bu bağlamda, Sarazenlerin yasasına -hatta hainliğe- çabucak son verilmesi gerektiğini ve bununla birlikte Sarazenlerin davasının tamamen yok edilerek unutulması gerektiğini söyledi. O da dedi ki: (Allah) neden milletler arasında gücünü bildirmiyorsun? (Allah) bir gecede Asur kampından 185.000 kişiyi öldüren meleğini gönderdin, ya Rab, öyleyse neden şimdi uyuyorsun, yok olmamız umurunda değil mi? (Allah'ın) gücünü geçmişte bildirmen, şimdi bildirmen, ayağa kalkman ya Rab, bizi kurtar, yap ve sonunda bizi geri çevirme!; (Allah) niçin (Muhammed'den) kendisini mağlup edecek, silahlarını yok edecek ve ganimetleri dağıtacak daha kuvvetli birini diriltmedi? Senin (Tanrı) zalim bir Tanrı'ya dönüştüğünü söylemeye cüret ediyorum, çünkü şimdi birkaç kötüyle birlikte doğruların çoğunu da yok ediyorsun. Kötülerin birçoğunu doğrulardan birkaçı için bağışlama alışkanlığında olan sizler; (Kutsal Bakire Meryem'e) ıstıraplarımıza çabucak yaklaşın ve Muhammed'in kanununa ve hınzına ve Sarazenlerin gücüne bir son vermek için çabucak çabalayın; (tüm semavi curia) Muhammed'in zulmünü çabucak yok et, o daha ne kadar sana hükmedecek, bu ahlaksız sapık - hayır, bu tamamen dünyevi, zehirli adam, bu bulaşıcı cüzamlı dünyaya daha ne kadar bulaşacak?

    Sonunda - ve muhtemelen en şaşırtıcı şekilde - Riccoldo'nun söylemleri akıllara durgunluk veren yalanlar, uydurmalar, hatalar, abartılar ve hakaretlerle doludur. İslam'a, Müslümanlara ve İslam medeniyetine karşı temelsiz korku, nefret, hoşgörüsüzlük ve bağnazlığın şekil ve derecelerini her zaman ve her yerde kolaylıkla üretebilirler. Söz dağarcığı - bir kez daha - öyle ki insan, açıklamalarının ne kadar "Hıristiyan", dindar ve ahlaki açıdan haklı olduğunu merak etmekten kendini alamaz. İsa, şahidi ve vaizi olmayı seçen kişinin “düşmanlarını” nasıl tarif edip hedef aldığını en ufak bir şekilde bile mutlu etmeyecekti.

    Riccoldo, sayısız saçmalıkları arasından şöyle dedi: Sarazenler hain bir ırktı; Kuran aldatıcıydı ve küfürlerle doluydu; Muhammed bir sapkındı, Mesih'in düşmanı ve hırsızlık ve tiranlık yoluyla peygamber olan aldatıcı, lanetli bir zorbaydı; Muhammed hırsızdı, katildi, günahkârdı, en büyük suçluydu, Kuran'da Allah'a küfreden bir yalancıydı; Muhammed, takipçileriyle birlikte dünyayı fethetmeyi, sunakları ve kiliseleri yıkmayı, Allah'ın evliyalarını öldürmeyi ve onları işkenceye maruz bırakarak inancı inkar etmeye zorlayan zalim bir canavardı; Müslümanlar, pek çok kiliseyi büyük bir küçümsemeyle cami ve ahıra çevirmekten, pek çok Hıristiyan'ı, mükemmel insanları ve din vaizlerini öldürmekten suçluydular; Muhammed, en vahşi hayvan olarak, Hıristiyanlığın kutsal adamlarını yiyip bitiriyordu ve Tanrı'ya karşı kötü ve ahlaksız bir kafirdi; Müslüman zorbalar, Tanrı'ya adanan kutsal rahibeleri kendi aralarında paylaşmaktan suçluydular, sadık bakire eşler, Sarazenlerin çocuklarını doğurabilmeleri için yalnızca Tanrı'ya adadılar; en büyük yalancı Muhammed, Sarazenlerin nüfusu artsın diye çok çocuk doğurmak üzere silahların yardımıyla Tanrı tarafından gönderildiğini söyledi; Müslümanlar, Mesih'e ve Evanjelist'e küfretmek için kiliseleri Kuran okullarına dönüştürdüler; Kuran aptalca ve baştan çıkarıcıdır ve Muhammed müstehcen ve en şehvetli bir kafirdi; Muhammed iffetsiz bir sapıktı, tamamen dünyevi ve zehirli bir adamdı ve dünyaya bulaşan bulaşıcı bir cüzamlıydı; bakireler ve kutsal rahibeler dünyanın her yerine götürüldüler ve Sarazenler tarafından hamile bırakıldılar, ve onlardan, Hıristiyanlara karşı düşmanlıklarında diğer Sarazenleri geride bırakan Sarazen zorbaları ve eyalet valileri doğurdu; Muhammed, şeytanın en büyük taklitçilerinden biriydi ve Kuran'da ortaya çıkan, ahlak ve faziletleri bozan ve Hıristiyan inancını sessizce yok etmek için kötülükler yerleştiren Deccal'in ünlü bir öncüsüdür; Muhammed, Hıristiyan şehirlerini ve kiliselerini yok etti ve şimdi sadece silahlarının gücüyle galip gelmesinin üzerinden yedi yüz yıl geçti; Baştan çıkarıcı ve cinsel şehvet düşkünü bir adam olarak Muhammed, zinaya ve sodomiye izin veriyor, ancak buna izin vermekle kalmıyor, aynı zamanda birçok Sarazen doğsun diye erkeklere çok sayıda kadınla zina etmelerini emretmiş görünüyor; “Mahomet Kuran'da o kadar tatsız ve küstah bir kelime kullanıyor ki, herkes onun müstehcen ve tamamen dünyevi bir şey söylediğini açıkça anlıyor”; Aslında Muhammed “Kur'an'da okuduğum kadarıyla, hem erkeklere hem de kadınlara açık bir şekilde eşcinselliğe izin vermiştir… Bunu açıkça ve o kadar utanmaz bir ifadeyle söyledi ki, tevazudan ne yazabilirim ne de yazabilirim, ama emanet edeceğim. Sodom ve Gomorra'yı yok eden kutsal meleklere"; “Dünyada Kuran kadar Allah'a ve semavi mahkemeye küfreden başka bir kitap olmadığına inanıyorum”; Muhammed, hareketi ve gücü şiddete dayanan hayvani ve şeytani bir adamdı; Muhammed dinini ve yönetimini kılıçla yaydı ve kılıç onun tek “mucizesi” ve “alet”iydi; Muhammed'e karşı çıkan veya ona inanmayan ve onun kanununa uymayanlar öldürülmelidir; Kuran'ın sadece bir bölümünde değil, tümünde evrensel bir buyruk gibi denilmektedir: 'Öldür! Öldürmek!'; Muhammed ve Müslümanlar, yalnızca inançlarını inkar etmek istemedikleri için Hıristiyanlara işkence edip öldürürler; Muhammed, evliliğe ve cariyelerin baştan çıkarılmasına çok sayıda eşe izin verdi ve savaşta yağmalarken ne kadar çok olursa olsun, hatta başkalarının eşlerini kaygısız bir şekilde alarak; Kuran'da neredeyse sonsuz sayıda yalan vardır ve şeytanları sevindirir; Muhammed yozlaşmıştı ve savurganlık ve sahtekarlıkla dolu iğrenç bir hayat sürdü. Muhammed, evliliğe ve cariyelerin baştan çıkarılmasına çok sayıda eşe izin verdi ve savaşta yağmalarken ne kadar çok olursa olsun, hatta başkalarının eşlerini kaygısız bir şekilde alarak; Kuran'da neredeyse sonsuz sayıda yalan vardır ve şeytanları sevindirir; Muhammed yozlaşmıştı ve savurganlık ve sahtekarlıkla dolu iğrenç bir hayat sürdü. Muhammed, evliliğe ve cariyelerin baştan çıkarılmasına çok sayıda eşe izin verdi ve savaşta yağmalarken ne kadar çok olursa olsun, hatta başkalarının eşlerini kaygısız bir şekilde alarak; Kuran'da neredeyse sonsuz sayıda yalan vardır ve şeytanları sevindirir; Muhammed yozlaşmıştı ve savurganlık ve sahtekarlıkla dolu iğrenç bir hayat sürdü.

Riccoldo İslam hakkında ne kadar bilgiliydi?

    Ortaçağ Hıristiyanlarının İslam üzerine yaptığı araştırmalar tek boyutlu ve durağandı. Yani standart hale getirildi. Örneğin, 12. yüzyıldan itibaren, çoğu Hıristiyan ilahiyatçı ve polemikçi, vurgularda biraz farklı olmakla birlikte, İslam ve Müslümanlar hakkında “oldukça tekdüze bir ortaçağ görüşü” yaratarak benzer konularla ilgilendiler. Bu, genel stiller, yöntemler, içerikler ve sonuçlarla ilgili konulara uygulanır. Eleştiriler ve kınamalar da benzer şekilde standartlaştırıldı (Rita George-Tvrtkovic).

    Bu, temelde herkesin bağlı olduğu yalnızca birkaç kaynağın varlığından dolayı böyleydi. 16. yüzyılın başlarında Luther bile İslam hakkında “uygun” kaynakların eksikliğinden yakınıyordu. Riccoldo'nun başlangıçta trendi takip etmekten başka seçeneği olmasa da, yine de sözleşmeyi değiştirmeye ve desteklemeye kararlıydı. O zamana kadar başka hiçbir misyonerin -ve daha sonra nadiren- sahip olduğunu iddia edemeyeceği şeyleri yapmış ve deneyimlemişti. Yerde yaklaşık on iki yıl geçirdi, Arapça öğrendi, Müslüman öğretmenlerin yardımıyla ve özel evler de dahil olmak üzere her türlü Müslüman eğitim kurumunda İslam'ı orijinal kaynaklarından öğrendi. Özgeçmişi kesinlikle şaşırtıcıydı.

    Riccoldo, onun olağanüstü niteliklerinin ve bunların ne kadar kritik olduğunun tamamen farkındaydı. O, Hıristiyan âlemi için büyük bir varlıktı. Bu nedenle eserlerinde hep meziyetlerine dikkat çeker, daha inandırıcı olmaya çalışır ve söylediklerine inandırıcılık katmaya çalışır. Sanki böyle bir ihtiyacı önceden görmüş gibiydi, çünkü kimsenin yapmadığını gördü, duydu, okudu ve biliyordu. İnsanların ona inanmasına ve söylediklerini takip etmesine ihtiyacı vardı. Sonuç olarak, eylemleri bazen saf gurur ve övünme ile sınırlandı.

    Örneğin bazı şeyleri kendi gözleriyle okumasaydı inanamayacağını, kendisinin de her şeyi Arapça okuduğunu yineliyor. Ayrıca, Katolik inancını çok sayıda insanın önünde sık sık Arapça olarak vaaz ettiğini ve eğer insanlar sadece Arapça bilse bazı şeylerin inkar edilmeyeceğini, gizlenmeyeceğini de belirtiyor. Bir keresinde davasını o kadar abartmıştı ki, Kuran'daki bir “gaf”ın doğrulanması için tüm Doğu'yu büyük bir gayretle aradığını söyledi.

    Bir noktada Riccoldo, İsa'dan Kuran'ı kendisi için okumasını istedi (“Ama sana yalvarırım, onun (Muhammed), senin, annen ve havarilerin hakkında ne dediğini oku…Oku, Muhammed ne diyorsa onu oku!”); ayrıca Mesih'e Kuran'ı okumasını tavsiye etti (“Bu nedenle, size anlattıklarımın birazını duymaktan çekinmemenizi istiyorum”); ve son olarak ve en tuhafı, bazen Kur'an'ı kilisesine getirdiğini ve onlar da okuyabilsinler diye onu Mesih ve Meryem suretlerinin tam önüne yerleştirdiğini itiraf etti (“Kitabı açık bıraktım. senin ve en kutsal annenin suretinin önündeki sunak”).

    Ancak her şeye rağmen Riccoldo, İslam ve İslam medeniyeti hakkında iddia ettiği ve insanların inanmasını istediği kadar bilgili görünmüyordu. Doğu'ya ilk geldiğinde kesinlikle çok az şey biliyordu, ancak kısmen cahil ve tamamen bağnaz görüşleri, Müslümanlar arasında kaldığı süre boyunca önemli ölçüde değişmedi veya gelişmedi. Seyahatlerinin başında ve Acre'nin düşüşünden hemen sonra söylediği şey, daha sonra en yetkili eseri olan "Agains Laws of the Saracens"te yazdıklarıyla aynıdır. İkincisi, ruhu ve mantığı aynı kalacak şekilde, birincisinin kapsamını genişletti ve zenginleştirdi.

    Riccoldo Müslüman topraklarına öğrenmek için değil, vaaz vermek ve “ders vermek” için geldi; keşfetmek ve inşa etmek değil, hükümsüz kılmak ve yok etmek; sadece etkileşimde bulunmak ve iletişim kurmak değil, tartışmak ve tartışmak; görüş ve algılar oluşturmak değil, onları pekiştirmek ve empoze etmektir. Tüm bunları yapmak için eğitimli ve tamamen hazırlıklı geldi. Onun kişiliği ve karakteri gerçekten de radikalin yanı sıra son derece düşmanca ortaçağ Hıristiyan polemiklerinin ve özür dilemelerinin tüm olumsuz yanlarını simgeliyordu.

    Ne bir din olarak İslam'ın, ne de manevi ve dünyevi bir lider olarak Muhammed'in kendisine -ve bunun uzantısı olarak tüm Hıristiyan âlemini- anlamlı ve değerli bir şey sunamayacağını kibirli bir şekilde savundu. Dinsel olduğu kadar tarihsel bir düşük ve israfı da ifade ettiler. Riccoldo'nun Muhammed'i sık sık Hıristiyan mirasının ünlü sapkınlarıyla ve onun görüşlerini de onlarınkiyle kıyaslamasına şaşmamalı. Bu sapkınlara örnekler: Arius (ö. 336), Eunomius (ö. 393), Carpocrates (ö. 138), Cerdonius ( 2. yüzyıl), Maniheistler ( 3. yüzyıl), Donatistler (4. yüzyıl ), Makedonius ( d. 360'tan sonra), Cerinthus (ö. 100) ve Nicolaitans (en eski sapkınlardan bazıları).

    Bu suretle sunulan mesaj, tüm bu sapkınlar ve onların sahte ideolojileri nasıl yok edildiyse, Muhammed de sadece bir başka sahtekar ve sapkın olarak ve buna uygun olarak onun sahte ideolojisi de ortadan kaldırılacaktır. Onların kaderi de onun olacak; ve kutsal girişime katılmak ve "deccal'in habercisi"ni devirmek ne büyük bir onur olurdu.

    Riccoldo öğrenmedi, ancak bilgiyi ve kendisine verilen tüm fırsatları kötüye kullandı. Öğrenme adına söylediği ve yaptığı şeylerin çoğu, arkasında gerçek şeylerin ortaya çıktığı ve Riccoldo'nun gerçek yüzünün sergilendiği bir sis perdesiydi. Tek amacı, bağnazlığını ve dar görüşlülüğünü her nasılsa haklı çıkarmak ve mümkün olduğu kadar zenginleştirmekti. Bunu yapmak için yüzeyselliklere, manipülasyonlara ve düpedüz sahtekarlıklara başvurdu. Bir dereceye kadar iki yüzlülük de tamamen göz ardı edilmemelidir.

    Riccoldo, Müslüman alimlerin çoğunluğunun görüşlerini görmezden geldi ve ana akım İslam'a gözlerini kapadı, bunun yerine inancını bazı eksantrik, aşağı ve reddedilmiş görüş ve yorumlara koydu. Gereken kurnazlığı ve ileri görüşlülüğü yaratabilmek için tartışmak, tartışmak, kendi dinini yaymak ve nutuk atmakla meşguldü.

    Aynı şekilde, Kuran'daki bazı şeylerin çoğu veya bazı kimseler için belirli veya tam olarak açık olmadığı gerçeğinden yararlanarak, belirli ve tamamen açık olan ve Kur'an'ın temelini oluşturan şeyleri dikkate almadan olasılıktan yararlandı. Bir bütün olarak Kuran ve İslam. O, tüm manevi uyumsuzların standart yöntemini benimsedi, yani tam tersini yapmak yerine, açık olanı bulanıklaştırmak i