Küresel İslamofobinin Yükselişi

     Medyanın çoğu zaman kamuoyunu yansıtmak yerine şekillendirdiğini ve aktif olarak oluşturduğunu kabul etmeliyiz . Hala insanların çoğunluğunun, görüşler veya başyazılı gerçeklerin aksine gerçeklerle beslendiklerini varsaydığı bir zamanda yaşıyoruz. Medyayı, özellikle haberleri gerçek olarak kabul ederler.

    Çoğu insan bu tür anlatıları sorgusuz sualsiz kabul eder. Yani, gazeteler İslami aşırıcılıkla bir sorunumuz olduğunu söylüyorsa, bu İslami aşırıcılıkla bir sorunumuz olduğu anlamına gelir. Şiddet içermeyen aşırılık, şiddet içeren aşırılık ile aynıysa, o zaman aynıdır. Şimdi uç fikirleri tanımlamaya bırakıldıysak, bu ne anlama gelebilir? Örneğin, İsa'nın geri geleceği fikri, doğanın yasalarına meydan okur; yani, teoride, kesinlikle bu fikir aşırı mı? Evrenin fiziksel yasalarını askıya almamızı gerektiren mucizelere olan inancımızdan bahsetmiyorum bile.

Medya İslamofobiyi nasıl körüklüyor?

    Bu mantıkla elimizde, öznelliği ve nihai belirsizliği nedeniyle "aşırı" olabilecek şeylerin sonsuz bir listesi kalır. Bu bizi kritik bir soruya getiriyor: “Aşırılıkçı” ve “köktendinci” gibi politik olarak yüklenen kategorilerin altına neler giriyor – ve bu kategorilerin meşrulaştırılmasında medyanın rolü nedir?

Medya ve İslamofobi

    Bir aşırılığı “aşırı” yapan şey, bir noktayı veya mesajı iletmek için şiddete başvurmasıdır (veya bunu yapma eğilimidir). O zaman nasıl şiddet içermeyen aşırılık diye bir şey olabilir? Sağduyuya göre hareket eder. Fakat bu eğilimin belirlendiği göstergeler nelerdir? Başka bir deyişle, bir Müslüman ne zaman aşırılıkçı, yani “tehdit” olur? Elverişli olarak, “tehdit” olmanın ne anlama geldiğini tanımlayan önceden belirlenmiş standartlar yoktur. Çoğu zaman, tanım, herhangi bir açıklayıcı kapsam veya güce katkıda bulunamayan fırsatçı politikacılar ve İslamofobikler tarafından pragmatik bir şekilde kullanılır.

    Ancak çağımızda, politikacılar ve medya tarafından sürdürülen korku aurası gerçekliğimizi gizler ve bu gerçekliğin yapay olarak yorumlanmış bir temsilini üretir. Bunu takdir etmek için, bir söylem oluşturma sürecinin (bu durumda “aşırılık” ve “köktencilik”i çevreleyen söylem) gerçekliği tanımlayan bir süreç olduğunu veya bazı bilim adamlarının “dünya kurma” olarak adlandırdığı şey olduğunu anlamalıyız. “Müslüman aşırılık yanlıları” tarafından ortaya atılan başgösteren “tehdit” ile gölgelenen politik olarak yüklü bir ortamda, nesnellik neredeyse imkansızdır.

    Medya artık hükümetler tarafından yayılan hegemonik anlatılara ve söylemlere meydan okumaya hizmet etmiyor; aslında, şimdi genellikle hükümetin dördüncü bir kolu ve bu anlatıların normalleştirildiği ve evlerimize getirildiği bir sözcü olarak hareket ediyorlar.

Ana akım medyanın bu rolü yerine getirmesinin birkaç yolu vardır. Stephen Schwartz bundan yakınıyor:

"11 Eylül 2001'deki korkunç saldırıların dördüncü yıl dönümüne geldik.

    Üzülerek söylüyorum ki, benim görüşüme göre, ABD ve Batı medyası, o zamandan bu yana geçen dört yıl içinde İslam hakkında haber yapma zorluğuyla ya da Irak'taki aşırı şiddet olayları da dahil olmak üzere ardından gelen vahşete tepki olarak tamamen başarısız oldu. “İsyan” ya da “direniş” unvanlarıyla onurlandırmazdım; Madrid metrosu ve Londra yeraltı bombalamaları ve Endonezya, Fas, Türkiye ve başka yerlerdeki terör saldırıları.”

“ Müslüman Gel giti ” efsanesi 

    Medya, ülkelerinin sınırları içinde yaşayan Müslümanların sayısını fazlasıyla abartıyor. Batı'daki Müslümanlar hakkında yapılan bir çalışmada, diğer konuların yanı sıra nüfus, göç ve vatanseverlik ile ilgili olarak Müslümanlarla ilgili bir takım efsanelere değinilmektedir. Yakın tarihli bir "Ipsos Mory" araştırmasında, ortalama bir Fransız, Müslümanların açıklamasını olduğundan fazla tahmin etmiştir. Fransız nüfusunun %31'i için, gerçekte bu oran %5'e yakındır. Bu tür büyük yanlış anlamaların temel nedeni, ülkenin “Göç Krizi”ni vurgulayan ve gerçekten de abartan içeriğin sürekli olarak basında yayınlanmasından kaynaklanmaktadır.

   Medya bu korkunç “hataları” yaptığında, Müslüman vatandaşlara yapılan fiziksel vahşetin doğrudan bir nedeni haline geliyorlar. En kayda değer örnek, son Fransız İslamofobik saldırısında 17 yerinden bıçaklanan Faslı bir erkeğe, katilinin "Ben senin Tanrınım, ben senin İslam'ınım" diye bağırmasıdır.

    Diğer olaylarda, Fransa'nın çevresindeki 26 camiye ateş bombaları, silah sesleri, domuz kafaları ve el bombaları ile saldırı düzenlendi. Fransa'nın İslamofobiye Karşı Ulusal Gözlemevi'ne göre, toplam 60 İslamofobik olay rapor edildi.

    Bu kadar büyük bir yanlış hesaplama ve tahminin yapılabileceği gerçeği, medyanın bir gerçeği sunmaktan ziyade ne kadar gizleyebileceğinin altını çiziyor. Bu, medyanın sözde “bilgili vatandaşlar” yaratmaya yönelik görünürdeki amacına rağmen, bunlar olmadan toplum içinde sağlıklı, politik bir katılım olamaz. Daha da önemlisi, bilinçli vatandaşlar yetiştirmenin amacı sosyal uyum yaratmaktır - ancak medyanın önyargısı ve İslamofobik anlatıyı pasif olarak benimsemesi, yalnızca derinden kök salmış sosyal ve politik antagonizma yaratmaya ve bir nefret havasını ateşlemeye hizmet eder. Batı'da sağcı hareketlerin yükselişi, medyanın en temel görevlerini yerine getirmedeki başarısızlığının belki de en iyi kanıtıdır. Kısacası, ana akım medya varoluşsal bir krizle karşı karşıya.

    Hakim bir görüşü telafi edecek anlamlı bir dengenin olmaması da İslamofobik duyguların artmasına büyük ölçüde katkıda bulunuyor. Edward Said buna “Haber Olarak İslam” fenomeni diyor. Bunun en belirgin örneklerinden biri 2006'da Kanada'da meydana geldi. The Times'ın Kanada versiyonu olan MacLean's dergisi, Mark Steyn'in polemik ve İslamofobik bir makalesini yayınladı. Makale, Müslümanların sivrisineklerden daha hızlı ürediğini ve sonunda Avrupa'nın çoğunluğunu ya da onun alaycı bir şekilde "Eurabia" dediği şeyi oluşturacaklarını belirtiyordu. Birkaç Müslüman Hukuk öğrencisi yanıt vermek için MacLean'in dergisinde yer talep ettiğinde, MacLean's, söz konusu Müslüman Öğrencilere Steyn'in kışkırtıcı bakış açısına denge sağlama fırsatı vermektense “dergiyi iflas ettirmeyi” tercih edeceklerini belirtti.

    Bu noktayı vurgulamak için The Telegraph gazetesinin yayınladığı bir makaleyi inceleyelim . Eylül 2014'te Camilla Turner, “Hükümet tarafından Müslüman Yardım Kuruluşları Forumu'na yapılan bağış 'Delilik' olarak kınandı” başlıklı bir makale yazdı. Makale MCF'nin Müslüman Kardeşler ile “iddia edilen” bağlantılarını ima etti. Yazar, kanıtlayamadığı herhangi bir iddiaya “iddia edildi” terimini ekledi, ancak yine de ana akım Müslüman örgütlerin “teröristlerle” el ele çalıştığı izlenimini yaratmak için abartmak istedi. Nasıl yapışmasını sağladı? Aşağıdaki alıntıya bir göz atın:

     “Amerikan düşünce kuruluşu Nine Eleven Finding Answers tarafından hazırlanan bir rapora göre, bu hayır kurumlarından beşi – Muslim Hands, Human Appeal International, Human Relief Foundation, Muslim Aid ve Islamic Relief – yakın çevre ile bir bağış toplama kuruluşu olan İyilik Birliği'nin ilk katılımcılarıydı. terörist grup Hamas için para toplamak için kurulan Müslüman Kardeşler ile bağları var.”

    Bu taktiklerin inceliklerini anlamak için kelime seçimini dikkatle incelemek gerekir. “Erken Katılımcılar” terimine dikkat edin? Açıkçası, yazar bu hayır kurumlarının artık ihtilaflı “İyilik Birliği” hayır kurumu ile bir ilişkisi olmadığını ima ediyordu, ancak bir zamanlar vardı; Büyük olasılıkla, İyilik Birliği ile Müslüman Kardeşler arasındaki herhangi bir bağlantıdan kimsenin haberi olmadığında. Bu, mantıkta Tarihçi'nin yanılgısı olarak bilinir - bugün mevcut olan ancak o sırada karalamaya çalıştığınız taraf için mevcut olmayan bilgilere dayanarak tarihsel bilgilerin analizi. Açıkça yazar, İslami Yardım'ı bir "terörist" örgüte karışmakla suçlamadığını iddia edecektir.

    Daha da şaşırtıcı olan, yazarın sözde uzman Sam Westtrop'a -sağcı İsrail yanlısı, Birleşik Krallık Bağımsızlık Partisi aktivisti- atıfta bulunmasıydı. Bu mantıksal yanılgı, bir fikri pazarlamak için şüpheli kimlik bilgilerine sahip bir “uzman”ın kullanılması olan Yanlış Otoriteye İtiraz olarak bilinir. Westtrop'un kimlik bilgileri nelerdir?

   22 yaşında, hiçbir gerçek düşünce kuruluşunun akademik titizliğinden yoksun, yarı pişmiş “Düşünce Kuruluşları”nın “Yönetmen”, “Üye” veya “Kurucusu” olarak görünen ve amacı olan 22 yaşında bir müzik mezunudur. esas olarak ve neredeyse tamamen, sağdaki zayıflatılmış çıkarları savunmak içindir. Bu çıkarlar arasında gerici, refleksif İsrail yanlısı lobicilik, göçmenlik karşıtı ve Avrupa şüpheci aktivizmi yer alır. Westtrop, İngiltere'deki bazı üniversitelerde yasaklanan Öğrenci Hakları adlı bir kuruluşla yakın işbirliği içinde çalıştı. Buradaki gazeteci, “İslamcılığın tehlikeleri” konusunda ahkam kesmek için Birleşik Krallık'ta yasaklanmış örgütlerle bağları olan birine güvenen gazeteci için tamamen kaybolmuş durumda.

İşte Westtrop'un 2011'deki zehirli eleştirisinden seçilmiş bir örnek:

   “[Biz] agresif bir şekilde köküne saldırmalıyız… ve İsrail'e karşı çalışan grup ve ideolojiler ağının kafasını kesmeliyiz. Biz izole ve sadece Yahudi olamayız, ancak muhafazakarlarla birlikte çalışmalıyız. Saldırgan olmakla, parçalanan bir kalkanın arkasında titremek yerine bir mızrakla ilerlemekle ilgilidir.”

   Sam Westtrop'un düşmanlığı görünüşte kendi başına uçtaki aşırılık yanlılarına yönelik değil, çok daha zehirli radikal bir söyleme dayanıyor:

    “Arapları romantik bulmadım. Onları ilginç bir şekilde düşmanca buldum. Çok mantıksız bir nefret zihniyeti… mafya zihniyeti.”

    Medyanın nasıl devlet faşizminin sağ eli olabildiğine ilk elden tanık olmanın maalesef oldukça travmatik olduğu söylenebilir.

    İslamofobi tüm zamanların en yüksek seviyesindeyken, Cathy Newman gibi gazetecilerin genel halkın korkusuyla oynadığını ve Müslüman toplulukları yanlış tanıtmalarıyla “ateşi körüklediğini” de görüyoruz.

    Kışkırtıcı ve gerici manşetlerin kullanılması ve habercilikte sürekli artan sahtekârlık, hepimizde ekşi bir tat bırakıyor. Bilgelere bir uyarı; hepsini bir tutam tuzla alın, çünkü bugünkü haberler çok daha geniş bir sorunun göstergesidir; medya mürekkebe kan yerine öncelik veriyor.

    Böylesine önemli bir azınlığa karşı sürekli olarak nefreti kışkırtmaya yönelik sefil girişimler, kesinlikle fiziksel tezahürlerle sonuçlanacak ve son Chapel Hill Shootings'de gösterildiği gibi, Müslüman topluluk bu ciddi adaletsizliğin yükünü üstlenecek. Karşıt herhangi bir bakış açısı veya anlatıdan tamamen habersiz olmakla birlikte, Müslüman ve İslam'ı reddeder ve bu nedenle doğal olarak bu tartışma eksikliğinin İslam karşıtı/Müslüman karşıtı anlatının gerçek değerinin kanıtı olduğuna inanır.

Müslümanlar ve terörizm: Ayrılmaz bir ilişki mi?

    Bir şiddet eylemi ne zaman terör eylemi haline gelir? Ve bu yeniden karakterizasyonun ne zaman gerçekleşeceğine kim karar veriyor? İki terim arasındaki fark politiktir; “Şiddet” terimi tarafsız ve tanımlayıcı bir terim iken “terörizm” terimi politik olarak yüklü ve ideolojik olarak tanımlanmıştır. Ana akım medyanın standartlarına göre kriter, temel bir soru etrafında dönüyor: Şiddet eylemi bir Müslüman tarafından mı sürdürüldü? Bu şiddet eyleminin ideolojik güdülerinin veya gerekçelerinin ne olduğu önemli değil. Aşırı sağcı Hristiyan, milliyetçi hareketler ve diğer şiddet içeren ırkçı eylemler “terörizm” kategorisinden hariç tutulmuştur – Müslümanlar bu genel kuraldan hariç tutulmuştur. Aslında, gevşek bir şekilde tanımlanmış ve politik olarak yüklü “teröre karşı savaş” anlatısı, seküler-liberal ideolojinin yörüngesinin dışında kalan herhangi bir fikrin, söylemin veya eylemin bastırıldığı bir maskeli balo işlevi görür. Gerçekte, medyanın İslam ile ilgili haberlerini bildiren önyargılar, 11 Eylül sonrası bir fenomenin ürünü olmadığı gibi, tamamen yanlış bilgiye de dayanmıyor. Aksine, bu önyargının kökleri, Batı'nın kimliğini oluşturan ve söylemini şekillendirmeye devam eden İslam karşıtı bir oryantalist söylemin gelişimine kadar uzanmaktadır. Bu söylem, Batı'nın üstünlüğü ve “geri kalanın” aşağılığı fikri üzerine kuruludur. Çünkü Batı'da demokrasi, rasyonalizm ve bilim varken “geri kalan” yok. Batı olgunlaştı, “geri kalan” ise “Batı”ya bağımlı. İslam'ı Kapatmak: Medya ve uzmanlar dünyanın geri kalanını nasıl gördüğümüzü nasıl belirliyor .

    Ana akım medyanın yükümlülüklerini yerine getirememesinin Müslüman topluluklar üzerinde önemli etkileri oldu. Baskıcı bir “teröre karşı savaş”, Müslümanları kendilerini ifade edebilecekleri tüm yollardan mahrum bıraktı ve bu da “aşırılığın” yükselişini şiddetlendirdi ve böylece bir kısır döngü içinde kaldık. Edward Said ünlü bir şekilde “ulusların anlatılar olduğunu” gözlemlemiştir. Anlatılar iktidar yapılarının bir yansımasıdır. Bu, özellikle Müslümanların ana akım medyada nasıl tasvir edildiği için geçerlidir ve bu nedenle çok önemli bir etkileşim alanı haline gelir. Müslümanların bu anlatılara, dolayısıyla yukarıda bahsedilen iktidar yapılarına direnmek için yapabilecekleri ve hatta yapmaları gereken birçok şey vardır.

    Birincisi, haberlerin eleştirel bir okumasını yapmak ve her şeyi muğlaklık olmadan kabul etmemek. Gerçekleri gözden geçirmek, onları başyazıdan ayırmak ve güvenilen sözde uzmanları incelemek. Ortalama bir haber hikayesinin gündemlerin ve çıkarların bir birleşimini içerdiği sık sık görülecektir. İkincisi, Müslümanların kendilerine sunulan tüm araçları kullanarak bir karşı-anlatı geliştirmesi gerekiyor. Buna sosyal medya, bloglar ve belki de topluluk tarafından işletilen medya kurulumları dahildir.

    Son olarak, Müslümanların hem politik olarak bilinçli hem de anlayışlı olmaya odaklanmaları gerekiyor. İş başındaki politik faktörleri anlamak araçsaldır ve aynı zamanda, görülenleri ve okunanları uygun bağlamına yerleştirmeyi öğrenmek gibi, öz-farkındalığa da yol açar. Bu, tarihsel, tarihyazımı, ideolojik ve felsefi bağlamları içerir. Kişi bu bağlamları kavrayabilirse, yeterli ve orantılı bir şekilde yanıt vermeyi kesinlikle takip edecektir.