Uzay kimin için? Geleceğin metalaşması

   İnsan ırkının geleceğini düşündüğünüzde aklınıza ne geliyor? Bu oldukça geniş bir sorudur, ancak gezegenimizdeki kaynaklar daralmaya başladığından, birçok insan yanıtlar için gökyüzüne dönüyor.

   Birleşmiş Milletler Gıda ve Tarım Ajansı'nın (FOA) 2050 yılına kadar gıda talebinin muhtemelen yüzde 50 veya daha fazla artacağını tahmin etmesiyle birlikte, yeni kaynaklar bulma yarışı sadece yoğunlaştı. Gıda kıtlığı gibi sorunları çözmek için zaten uzay teknolojisi geliştiren bir dizi ajans var. Space For Food projesi aslında uzayda yiyecek yaratmak için atıkları kullanmanın bir yolu olarak geliştirildi. Şimdi, bu teknolojiler kentsel bir bağlama getiriliyor. Astronotlar için geliştirilen yiyeceklerden, asteroitlerden metal ve su madenciliğinden ve NASA'nın gıda güvenliği programlarından uzay alanında çok fazla potansiyel var gibi görünüyor.

Ancak uzay yarışı gerçekten de göründüğü gibi asil bir çaba mı?

   Son on yılda, ticari havacılık üretimi ve uzay taşımacılığı hizmetlerinde büyük bir artış oldu. Elon Musk, SpaceX'in ilk kavramsallaştırmasına başladığından beri, uzay fırlatma endüstrisindeki teknolojik gelişme, maliyetleri önemli ölçüde azalttı. Öyle ki, geçmişte sadece devlet kurumları bu yüksek maliyetleri karşılayabiliyorken, şimdi birkaç start-up'ın havacılık sahnesine hakim olmaya başladığını görüyoruz. Jeff Bezos'un Blue Origin'inden Richard Branson'ın Virgin Galactic'ine kadar herkes aksiyondan bir parça istiyor.

   Bildirildiğine göre, uzay turizmi hype, seyahatler için (uluslararası uzay istasyonuna) 50 milyon doları aşan fiyatları gördü. Ayrıca son on yılda seyahat sayısının önemli ölçüde arttığını görebiliriz. Bir istatistik, yalnızca 2018'de 21 seyahat olduğunu belirtti. Bu arada, bu tür yolculuklar yaklaşık 400 metrik ton kerosen yakabilir ve birkaç dakika içinde ortalama bir arabanın iki yüzyıldan fazla bir süre içinde yapacağından daha fazla karbondioksit yayabilir.

   Bu rakama rağmen, 2017 yılında sektöre yapılan yatırım 2 milyar doları aştı. Bu seyahatler için para ödemeye hazır milyarderler, profesyonel geçmişleri ne olursa olsun, fonu olan herkes için uzay taşımacılığı hizmetlerini giderek daha uygun hale getiriyor.

   Hatta bu yılın Eylül ayında, SpaceX'in Inspiration4 ekibiyle dünya etrafındaki ilk sivil yörüngenin güvenli bir şekilde geri döndüğünü bile gördük. Bu grupla ilgili ilginç olan şey, bir yarışmadan seçilen sivil bir mürettebatın, potansiyel olarak herkesin uzaya gidebileceği fikrini ima etmesiydi. Yine de misyon milyarder Jared Isaacman tarafından yönetildi ve finanse edildi.

   Burada tanıdık bir modelin ortaya çıkmaya başladığını görüyoruz. Sadece kimin uzaya gideceğini değil, kimin gidebileceğini de kontrol eden açısından gücün tekelleşmesi. Elon Musk ve Jeff Bezos gibi milyarderler, yaşadığımız gezegende karşılaştığımız acil çevre sorunları üzerindeki uzay yarışına odaklandıkları için şimdiden eleştirildiler. Dünya Gıda Programı başkanı David Beasley, Jeff Bezos, Richard Branson ve Elon Musk'ın 364,8 milyar dolarlık toplam servetlerinin 6 milyar dolarına katkıda bulunurlarsa, 43 ülkede açlıktan ölme riskiyle karşı karşıya olan 41 milyon insanı kurtarabileceklerini tahmin ediyor. bu yıl.

   Yine de, tarih defalarca göstermiştir ki, kaynakların özelleştirilmesi tekelci bir güç tarafından üstlenildiğinde, sadece demokratik kontrol eksikliğini değil, aynı zamanda bu güçleri düzenleyememeyi de görüyoruz. Örneğin SpaceX'in starlinks projesi bu nedenle eleştirilen bir başka projedir. Dünya çevresinde 60 uydunun fırlatılmasının, geniş bant hızlarında önemli artışlar sağladığı iddia ediliyor. Bununla birlikte, SpaceX 2027 yılına kadar Dünya'yı çevreleyen yaklaşık 12.000 uyduya ve bundan sonra 30.000 uyduya daha sahip olmayı hedeflediğinden, bilim adamları şimdiden böyle bir yatırımın potansiyel olarak tehlikeli etkileri hakkında kırmızı bayraklar yükseltiyorlar.

   Astronautics Research Group (İngiltere, Southampton Üniversitesi'nde) başkanı Hugh Lewis'e göre, bu uydular yörünge çarpışması ve uzay enkazı riskini artırıyor. Kısmen ekonomik engelleri olan kırsal alanlara internet hizmeti vermeyi amaçlayan bu girişimin aynı derecede rahatsız edici yanı, bu hizmetlerin yüksek peşin masraflarıdır. Uydu çanakları ve yönlendiricilerin maliyeti, hizmetin aylık maliyetine ek olarak 499 ABD Doları olarak belirlenmiştir.

Technology Review , bu bulgulara işaret eden bir makale yayınladı:

   Microsoft, çoğu kırsal topluluklarda yaşayan 157 milyon Amerikalı'nın en az 25 Mb/sn'lik geniş bant hızlarını kullanmadığını tahmin ediyor. Siyah toplulukların, daha beyaz (ve daha zengin) topluluklara yakın olsalar bile, geniş bant internet erişiminden yoksun olma olasılıkları orantısız bir şekilde daha fazladır… Kırsal dünyanın çoğu için, Amerika'da ve başka yerlerde, fiyat çok yüksek.

   Bu örnekte, bu girişimler tarafından yönlendirilen noktaya geldik. Dünya dışı kaynakların metalaştırılmasına sahibiz ve bu sadece başlangıç. Uzay madenciliği, zenginlerin daha da zenginleşmesi için bir başka tartışmalı olasılık haline geldiğinden ve hatta uzayda çekilen bir sonraki film türünün Tom Cruise gibi aktörler tarafından yönlendirildiğini görüyoruz, bu alemlere yukarı doğru hareketlilik sorunu daha da daralmış gibi görünüyor ve daha öte.

   Bu bizi şu soruya götürür: Alan tam olarak kimin için? Özel ticari güçler hükümet inisiyatiflerini geride bırakıyorsa, uzayın geleceğine doğru bu dalgalanmadan kim kazançlı çıkabilir? Örneğin interneti ele alırsak, herkes için bilginin demokratikleşmesini vaat eden benzer bir teknolojik sınır vardı. Yine de, Facebook ve Amazon gibi büyük endüstrilerin, hükümet düzenlemesi çağrısı altında bile piyasaya hakim olduğunu gördük.

   Gezegenimizdeki kaynaklar tükenmeye devam ederken, gördüğümüz şey sadece uzayın kontrolü değil, belki de insan olarak bizim failliğimizdir. Bu kaynaklara yalnızca belirli bireyler erişebiliyorsa, bu, bu gezegendeki bireylerin büyük çoğunluğu için geleceği nasıl değiştirir?

   Bu fenomene çok ilginç bir yaklaşım, Debbora Battaglia'nın failliğin - yani geleceğimizi yaratma yeteneğinin - başlı başına bir meta haline geldiğini öne sürdüğü uzay antropolojisinde görülebilir. Bu büyük uzay işletmelerinde satın aldığımız şey sadece fiziksel kaynaklar ve sermaye değil, aynı zamanda gelecek fikridir. Gelecekteki bu sınırlara kimin erişebileceğini zaten tartıştık ve bazı maliyet tahminlerine baktık. Bu çabaların sonuçlarına bir bütün olarak insani ilerleme açısından da bakmamız gerekiyor.

   Biz konuşurken hızlı bir yersizyurtsuzlaşma ve geleceğin sömürgeleştirilmesi gerçekleşiyor. Postmodern çağda faillik açısından birçok kişi şunu sordu: neyin gerçek neyin doğru olduğuna kim karar veriyor? Buna karşılık, bilim adamları ve hükümetlerin, insan olarak yaşanmış deneyim tanımlarımızı genişletmeye çalışmak için daha az temsil edilen gruplardan anlatılar açmaya çalıştıklarını gördük. Ancak, bu fikirleri sunmanın odak noktası, geleceğe ilişkin çok ciddi bir soruyu ihmal ediyor. Birinin geleceğini yaratma yeteneği, temsilciliğin önemli bir değerlendirmesi değil mi? Ve eğer öyleyse, geleceğimizin daraltıldığını gördüğümüzde tepki ne olmalıdır?

   Geçmişte, insan ırkının geleceği ve uzay yolculuğu hakkındaki fikirler bilimkurgu filmlerine atfedilen uzak bir düşünceydi. Şimdi, gezegenimizin dışındaki kaynaklar ve bunlarla birlikte gelen gelecek beklentileri üzerinde sıkı bir kontrolün zirvesindeyiz. Gelecekle ilgili fikirlerle uğraşmak şu anda soyut bir kavram gibi görünebilir, ancak çok spesifik bir gelecek hızla yaklaşıyor.

Belki de nereye gittiğimizi ve oraya kimin gideceğini ciddi olarak düşünmenin zamanı gelmiştir.

Not

Ajans, bir aktörün belirli bir ortamda hareket etme kapasitesidir.

Ayşe Williams